Noordhollands Dagblad, 11 december 2006:

'Wij hebben Nadine niet tegen kwaad kunnen beschermen'

door Leo van Gelderen

HOORN - Pijn wordt binnen het gezin van Wanda, Jacques en Jacqueline Beemsterboer met hoofdletters geschreven. Het is nog maar een week geleden dat dochter en zus Nadine door haar ex-vriend werd vermoord. Toch willen ze met hun waarschuwende boodschap naar buiten treden.


,,Omdat wij er van overtuigd zijn dat er nog veel meer meisjes verkering hebben met een gevaarlijke partner'', zegt Wanda. Ze doelt op de duistere, gewelddadige kant die ook de ex van haar dochter had. Onderzoek moet nog uitwijzen of deze ex-vriend als militair getraumatiseerd terugkwam uit Cambodja.

Wanda: ,,Het beeld is toch dat alleen labiele meisjes in de handen van dit soort types vallen. Dat is niet zo. Nadine was een evenwichtige jonge vrouw. Iemand die altijd klaar stond voor anderen. Op school prima draaide en een scherp verstand had. Maar dat ze dan toch op zo'n man valt. Dat blijft voor ons niet te vatten.''

Jacques vult aan. ,,Wij voelden als ouders al snel aan dat er iets niet klopte aan die jongen. Maar dan besef je meteen in wat voor moeilijke situatie je als ouders terechtkomt. Nadine was zeventien toen ze verkering met hem kreeg. Als ik het op dat moment had verboden, maak je zo'n vent alleen maar interessanter. Dus wat doe je? Je haalt hem in huis. En nu blijven we zitten met de vraag hoe we dit drama hadden kunnen voorkomen. En met de onmacht ''

Zus Jacqueline laat een briefje zien dat ze in de prullenbak van Nadine vond. 'Jongeren ergeren zich aan verschillende dingen in de maatschappij. Maar ze weten niet dat ze zelf ook een steentje kunnen bijdragen om dat te verbeteren', staat er op. ,,Dat was typisch Nadine. Ze schreef vaak allerlei gedachten op. De liefde liep als een vaste lijn door haar leven. Als ze iemand kon helpen, deed ze dat. Dat die positieve houding haar fataal is geworden, doet heel veel pijn. Nadat ze het had uitgemaakt, kregen wij de oude Nadine terug. Ze had weer die twinkeling in haar ogen. Ging stappen en genoot van het leven. Een leven dat hij haar niet gunde.''


Jacques, Jacqueline, Nadine en Wanda Beemsterboer, toen niets hun geluk leek te kunnen verstoren

 

Medeleven

De honderden mails, ruim 400 brieven en kaarten en de indrukwekkende hoeveelheid bloemen doen de familie goed. Afgelopen vrijdag was de crematie. In een witte limousine werd Nadine vervoerd. ,,Als een prinses hebben we haar weggebracht'', vertelt Jacques. ,,In het crematorium hadden de mensen van de begrafenisonderneming een lint van lichtjes neergelegd. Nadine verdient dit. Ze wilde bekend worden. Via haar dansen of televisie. Maar ook wilde ze iets voor anderen betekenen.''

Wanda vult aan: ,,We kregen een mailtje van een meisje: 'Nadine, je hebt mijn ogen geopend'. Als we met de stille tocht en onze boodschap één slachtoffer van geweld kunnen redden, is Nadine niet voor niets gestorven. Zo'n mailtje sterkt ons.''

Ze benadrukt meisjes en ouders niet bang te willen maken. ,,Wel alert. Wij hebben onze Nadine niet tegen dit kwaad kunnen beschermen. Dat is een kwelling. Met haar scherpe verstand had ze alles door. Behalve hem.''

Jacques: ,,Dit verdriet zie ik als een pad van drie kilometer. Elke keer als we huilen leggen we drie centimeter af. We moeten nog honderdduizend keer huilen. Dan zijn de scherpe kantjes van het verdriet af. Dan is het niet verwerkt, maar heeft het hopelijk een plek gekregen.''

 

Copyright ©2009, www.nadinefoundation.nl All rights reserved.