'Wij voelen wat Nadine wil'

door leo van gelderen

hoorn - Geen moment hebben ze 's nachts naar het plafond liggen staren. De toezegging om de Dag Herdenken Geweldslachtoffers dit jaar te organiseren, voelt goed. Nog steeds. Ondanks de emotionele achtbaan waarin Jacques en Wanda Beemsterboer met regelmaat terechtkomen.

Op 2 december 2006 werd hun dochter Nadine door haar ex-vriend vermoord. Het is een wond die nooit meer dicht gaat. Toch veroorzaakt die wond niet alleen pijn. Het is tevens de rijke voedingsbodem voor de Nadine Foundation. De stichting die Jacques en Wanda na de dood van hun dochter hebben opgezet. De stichting die groeit en bloeit en die de herdenking op zich heeft genomen.

Wanda zegt beslist: ,,Nadine leidt ons. Wij voelen wat ze wil. Dat is voor mij een weten waar geen enkele twijfel aan kleeft.''

Met die beslistheid zeiden ze ook 'ja' tegen de vraag vorig jaar of zij de herdenkingsdag wilden regelen.

Jacques: ,,We waren in Enschede bij de Dag Herdenken Geweldslachtoffers. Ons werd gevraagd of de Nadine Foundation dit jaar de organisatie op zich wilde nemen. Geen moment hebben we geaarzeld. Het gaat tenslotte over het geweld waar ook ons kind het slachtoffer van is geworden.''

Wanda: ,,Bij mij komt eerst de emotie dan de spontaniteit. Ik voel door mijn verdriet heen en zie dan helder dat we zo'n dag groot aan moeten pakken. Omdat Nadine van ons mag eisen dat iedereen hoort dat dit geweld moet stoppen. Zij sleept ons er op deze manier doorheen. Er zijn genoeg momenten dat ik het gevoel heb te bezwijken onder het verdriet. Dan is Nadine er die via de foundation helpt om niet te gaan zitten maar stapjes te blijven zetten.''

Jacques zegt dat bij hem de emoties pas later komen. Als begrafenisondernemer was hij zelfs in staat de dienst van zijn eigen Nadine te regelen en te leiden. Op een manier waarvoor de diepste buiging niet diep genoeg is. Stilte. ,,Ik weet dat het verdriet er onder zit. Dat ik de klappen krijg. Toch kan ik, als het nodig is de knop omdraaien. Noem het een tijdelijke vlucht. Het zij zo.''

Samen met Rosanne, een vriendin van zijn dochter Jacqueline, zingt zaterdag Jacques het lied 'Blue' van Lucinda Williams.

,,Ik hoorde het in Portugal waar we op vakantie waren. De tekst trof me. Ze zingt over het downgevoel. Buigt dat om naar een positieve kant. Zo'n gevoel geeft je ook liefde als je eenzaam bent. Voor mij zit daar veel verwerking in. Ik vind dat ik het moet zingen. Als 'Only Ones' zingen we het met zijn tweetjes. Nee daar zit ik niet mee. Gewoon doen, denk ik dan.''

Wanda bevestigend: ,,Dat is een bijzondere kant van hem. Hij vindt dat het moet en is dan niet zenuwachtig om het te doen. Dan gaat zijn hele ziel en zaligheid er in. Jacques is grenzeloos in zijn drang onze foundation onder de aandacht te brengen en te houden. Ik moet hem af en toe achter de computer vandaan trekken. Stoppen, zeg ik dan. Even weg. Even weer opladen.''

Jacques: ,,We hadden deze week Google Alerts op de computer. De boodschap was: 'Nadine is postuum bekend geworden.' Dan vallen we stil. Zo'n mooi en emotioneel moment. Ik dacht meteen 'Nadine heeft het toch voor elkaar gekregen'. Want dat wilde ze. Bekend worden en iets willen betekenen voor mens en dier.''