Noordhollands Dagblad 1 juni 2013


Voor en Nadien… ontroert

door Leo van Gelderen

Acteur en theatermaker Frederik de Groot bewerkte het boek 'Mam, ik bel je zo terug' van Wanda Beemsterboer, moeder van Nadine die zes jaar geleden door haar ex-vriend werd vermoord. Het stuk werd gisteravond voor het eerst in Schouwburg Het Park op de planken gebracht en is net zo indrukwekkend als het boek. Frederik de Groot, naast schrijver, in de rol van de vader Jacques Beemsterboer en Lieneke Le Roux als moeder kregen de tot de laatste stoel bezette zaal muisstil.
In feite kijk je deels naar de repetitie van het stuk, ondersteund door de muzikanten van Jongens van Gister en medespelers. Voor en Nadien… grijpt je bij de strot. Zonder dat het ondragelijk zwaar wordt. Er wordt zelfs gelachen. Al laat De Groot dan wel voelen hoe schrijnend humor kan zijn. Aangrijpend zijn vooral de scènes die de onmacht van de vader na het verlies laten zien. En hoe twee zwaar beschadigde mensen elkaar in al hun wanhoop en verdriet blijven zoeken.
Of zoals Jacques Beemsterboer het na afloop verwoordde: ,,In feite is wat de mensen nu van die worsteling zien klein. De werkelijkheid is niet te beschrijven. Nog steeds, na al die jaren kan ik slecht omgaan met mijn verdriet omdat ik niet kan rouwen. Daarom ben ik blij met dit stuk. Het helpt mij."
Ook Wanda, de moeder van Nadine herkende zich: ,,Het feit dat je in de zaal alles weer herbeleeft is heel heftig. We hadden al een repetitie gezien en daar ben ik blij om. Ik wist dus wat er zou komen. Toch vergat ik dat tijdens de voorstelling en is het opnieuw heftig. Ook al omdat je naar jezelf zit te kijken. Maar net als Jacques ben ik hier dolblij mee. Ook al omdat het integer is geschreven en prachtig gespeeld. En zoals Lieneke Le Roux mij op toneel neerzette. Zo ontroerend mooi."
Met die laatste woorden vertelde Wanda Beemsterboer niets te veel. De worsteling van een moeder die in de rechtszaal geconfronteerd wordt met de dader en haar schreeuw om steun van haar man grijpt je bij je strot. De man dien niet kan praten en de vrouw die wil praten. Ieder verwerkt de rouw op zijn eigen manier. Wat verdrietig maakt is de oceaan aan onmacht tussen beiden. Het knappe van de bewerking van Frederik de Groot is dat je je als toeschouwer geen moment een voyeur voelt. Integendeel, je leeft mee met een verdriet dat tastbaar is.

 

 

Copyright ©2009, www.nadinefoundation.nl All rights reserved.