Nooit meer gewoon

De hemel huilt

Ik zie het vanuit m’n bed door het raam

Mijn venster naar de wereld

De hemel snapt het wel

Maar al die mensen die daar gewoon fietsen

Lopen, praten, lachen…die niet

Ze hebben geen idee

Dat de wereld op z’n kop staat

Dat de vaste grond weggeslagen is

Ze gaan door

Alles draait door

Alsof er niets gebeurd is

Geen idee hebben ze

Onbegrijpelijk

En onuitstaanbaar

Hoe bestaat het dat ze niet weten

Dat niets meer vanzelfsprekend is

Dat niets meer ooit nog gewoon is

Lieve Nadine, namens je ooms, tantes, neven en nichten

Adieu meiske