En als ’t jezelf overkomt, dan probeer je troost te vinden in het gezegde: Tijd heelt alle wonden. Maar van deze wond zul je toch altijd de littekens blijven zien en voelen, want ons geliefde kleinkind zal er nooit meer zijn.

Je probeert je positieve, en vooral leuke dingen te herinneren, zoals die keer toen Nadine achter bij Wanda op de fiets zat – ze was meen ik een jaar of 4 – vroeg: “Mam, hoe heet die man ook alweer, die nooit wat terug zegt?” Wat bedoel je? “Nou, die man die nooit wat terug zegt”. (vingertje naar boven wijzend)…. Ze bedoelde God.

Nadine logeerde graag en vaak bij ons en dan vroegen wij: Wat zullen we vandaag nou eens doen? Nou, dat was meestal iets, wat met dieren te maken had, kinderboerderij in Heemstede…maar dan keek ze plotseling wat verlegen (want het was al voor de derde keer) en zei dan ietwat beschroomd: naar de Apenheul!

Nadine, dat ik hier sta te praten, heeft als reden dat ik haast zeker weet, dat je dat van mij verwacht.

Wat hebben wij niet gediscussieerd…over het christendom, de islam, de politiek…..en dan dacht je: Wat heb ik toch een wijze Opa.

Lieverd, een misvatting!

Wat hadden Oma en Opa toch een sterke band met jou. Als je ons zag was het geen dag Oma, dag Opa begeleid met een obligaat kusje, maar een omhelzing, een “pas de deux.”

Dat willen wij ons herinneren, nu en in de toekomst!