Lieve, mooie Nadine,

Lieve, mooie Nadine; dood.

Je leven is je ontnomen door je ex. De man die zichzelf niet ‘wilde’ beheersen.

Tijd voor het einde was het niet.

Jouw jonge zuivere gevoel, je sterke lichaam, je super-blauwe ogen.

Die horen niet levenloos te zijn.

Ik ben boos.

Boos omdat niemand, en zeker jij, dit niet verdient. Ik weet dat je hart groot was, en je was er zo gemakkelijk voor een ander.

Jouw opoffering.

Beelden en gedachten over de laatste momenten laten mij niet los.

Angst en ’t verliezen van jezelf. Pijn. Ik wil het niet weten en toch ook wel.

Als jij dit had kunnen voorspellen, was je nooit gegaan.

Met jou zijn er zoveel anderen die ook geweld meemaken, maar vaak lopen dit soort ervaringen met een sisser af. Bij jou niet. En dat kan ik niet uitstaan.

We leren allemaal over eigenwaarde, respect en gelijkwaardige relaties.

Daar had het bij moeten blijven, zodat je verder kon ademen.

Lieve Nadine, ik ontmoet veel studenten.

En jij was voor mij, één van die bijzondere. Juist om je levenshouding en je ‘grootse’ manier van denken.

Ik heb niks te wensen voor je, alleen dit: dat jij een voorbeeld bent voor anderen.

En dat ik op mijn manier zal strijden tegen respectloosheid en onrecht.

Tegen ongelijke en misdadige handelingen, waarin zovelen gevangen lijken.

Ik kom voor je op! Liefs, Marieke Jansen