Ik wil beginnen met het voorlezen van 2 briefjes waarop Nadine eens haar
gedachten heeft opgeschreven.
Loslaten…. één van de moeilijkste dingen om te doen. Maar
loslaten zie ik meer als elkaar vrijlaten, want echt loslaten zal ons
nooit lukken!
Jongeren irriteren zich aan verschillende dingen in de maatschappij,
maar zij weten niet dat ze zelf ook hun steentje kunnen bijdragen om
dit te verbeteren.
Dit geeft aan hoe Nadine in het leven stond.
Lief klein zusje van me,
Als eerst, wat hou ik ontzettend veel van jou, dat is met geen pen te
beschrijven. Eigenlijk is alles wat ik voel met geen pen te beschrijven.
Je was zo bijzonder
voor zo ontzettend veel mensen, zo’n hart van goud!
Je zag in alles
het goede en hebt me uit zoveel diepe dalen gehaald die ineens helemaal
niets meer voorstellen met de pijn en verdriet die ik nu voel.
Ik zou die dingen
wel 10x mee willen maken, als ik jou daarmee terug zou kunnen krijgen.
Waarom??
Dit verlies is te
groot, te ondraaglijk. Het leven zal nooit meer zo zijn zoals het was.
Hoe kon hij?!?
Hoe kon hij jou
van ons wegnemen?
Een meisje dat nog
geen vlieg kwaad deed. Eén ding weet ik wel, de herinnering.
Alle zo ontzettend
waardevolle momenten zal hij nooit van ons afnemen.
Die zal ik zo koesteren,
je zal verder leven in ons.
Je had niet alleen
een hart van goud, maar ook een gouden toekomst.
Je danste de sterren
van de hemel, ik ben zo ontzettend trots op hoe jij je zaakjes voor
mekaar had.
Alleen een ding had je niet onder controle, al was je er nu wel zeker
van, je wou nooit meer bij hem terug.
Ik merkte dat je
jezelf weer werd, je had die twinkeling weer in je ogen. Je ging weer
stappen, feesten en genoot weer volop van het leven. Je was zo dapper,
zo sterk.
Ik ga ook vechten,
want ik weet dat jij dat zou willen. Dat vond jij altijd zo belangrijk,
als wij maar gelukkig waren, dan was jij dat ook.
Ik ben zo trots
dat ik een zusje heb mogen hebben zoals jij, we hadden zo´n speciale
band.
Je was mijn leven,
schat. Ik hou van jou met heel mijn hart.
Je grote zus