Het verhaal achter het krantenbericht

HOORN - Nadines ex kon het niet verkroppen dat zijn vriendin hun relatie verbroken had. Hij lokte haar met een smoes naar zijn huis. Het beloofde afscheidcadeau bleek een luguber scenario.

Haar ex-vriend maakte op 2 december 2006 een einde aan het leven van Nadine Beemsterboer. De intelligente, talentvolle, wijze, sociaal bewogen en vrolijke twintigjarige dochter van Jacques en Wanda Beemsterboer en zus van Jacqueline stond aan het begin van een ongetwijfeld mooi leven als volwassene. De viereenheid is bruut verbroken. Met geen woorden is te beschrijven hoe Jacques, Wanda en Jacqueline zich voelen. Ondanks het immense verdriet zetten de drie zich, geheel in de lijn van Nadine - die graag beroemd wilde worden - in voor de pas opgerichte Nadine Foundation; een stichting die zich inzet om geweld tegen mens en dier tegen te gaan.

"Sorry hoor, maar Jacques is even weg. Hardlopen. Hij had het te kwaad en moest er even uit." Nadines moeder Wanda verontschuldigt zich voor de afwezigheid van haar man. Terwijl zus Jacqueline (24) thee zet, neemt ze vast plaats aan de keukentafel. De familie heeft er geen moeite mee de media te woord te staan. "We praten gewoon over Nadines dood," zegt Wanda. "Als we met andere mensen praten, lukt het om even niet die vreselijke pijn te voelen. Het is ook helemaal in Nadines lijn om open over dingen te zijn. Ik denk dat zij ons de kracht geeft om dit te doen. Nadine was heel erg tegen onrecht. Vooral dierenleed hield haar erg bezig. Ze is twee keer, met haar team Dazz 2 Impress, Nederlands kampioen streetdance geworden. Ze wilde bekend worden met dansen of met presentatiewerk op radio of televisie, en die bekendheid gebruiken om zich voor dieren in te zetten. Ik denk dat we daar nu door worden geïnspireerd. Misschien is het ook dat we haar dood niet willen accepteren en daarom zo met de foundation bezig zijn. Het geeft ons in ieder geval troost dat we over haar kunnen praten en haar gedachtenlijn door kunnen geven."

"We vinden het ook heel belangrijk om andere meiden via de media te waarschuwen zodat hen niet hetzelfde overkomt als Nadine," vult Jacqueline aan. "Nadine was een heel intelligente meid. Mensen die haar gekend hebben, zeggen: 'Als zoiets haar kan gebeuren, kan het dus iedereen overkomen.' We kregen een e-mail van een meisje waarin stond: Nadine, je hebt mijn ogen geopend. Al is het er maar één die geholpen wordt. Daar doe je het voor."

Noodlot

Als Nadine zeventien jaar is, leert ze via vrienden de dan 31-jarige Gerold O. kennen. Wanda: "Op zich was ik niet blij dat mijn dochter een relatie begon met iemand die veel ouder was. Maar goed, het was haar keuze. Ik heb haar wel eens gevraagd: 'Wat zie je in hem?' Daar kon ze geen antwoord Op geven. Ze zei dat hij veel van haar hield. Dat was ook zo. Maar uiteindelijk werd dat obsessief. Achteraf is het bijna niet te verteren dat die jongen hier drie jaar over de vloer is geweest. Ik heb regelmatig heel intensief met Nadine over hem gesproken. Jacqueline ook. Uiteindelijk heeft Nadine zich van hem losgemaakt. Ze hadden vaak ruzie. Ze zag in dat hij niet bij haar paste. Toen ze elkaar leerden kennen was ze zeventien. In de drie jaar die volgden, ontwikkelde Nadine zich zo snel, dat ze hem ontgroeide. Omdat G. (de familie noemt hem liever zo, - red.) het er erg moeilijk mee had dat de relatie over was, is Nadine regelmatig naar hem toegegaan om met hem te praten. Ze wilde hem helpen om het te verwerken. Dat is haar noodlot geworden." Jacqueline: "Wij denken dat de dood van Nadine uiteindelijk onvermijdelijk was. Als ze die bewuste zaterdag niet naar G. zou zijn gegaan, had hij haar wel opgezocht. Hij had gedreigd die avond een feest in de Parkschouwburg in Hoorn te verstoren waar Nadine heen zou gaan als ze niet naar hém toekwam."

Wanda: "Die zaterdag ging Nadine naar haar werk. Meestal was ze half twee, kwart voor twee thuis. Maar om twee uur was ze er nog niet. Ik voelde een bepaalde onrust. Om twee uur belde ik haar mobiele telefoon. Ze nam op. Ze zei alleen maar: 'Mam, ik bel je ZO terug.' Dat heeft ze niet meer kunnen doen. Ze is waarschijnlijk om kwart over twee overleden. Het werd later en later, en Nadine belde maar niet. Dat was echt niets voor haar. Ik belde haar een paar keer, maar kreeg steeds haar voicemail. Om kwart over vier kwam een vriendin van haar binnen. Ze keek ongerust en zei: 'We zouden gaan eten, maar Nadine is niet gekomen.' Het maakte me nog ongeruster dan ik al was. Ik dacht meteen aan G. We hebben iemand gebeld die in de buurt bij hem woont met het verzoek even een kijkje te nemen. Hij vertelde: 'Het is helemaal mis daar. Nadines auto staat voor de deur en er is pers en politie...' Wat er toen door me heen ging, valt niet te beschrijven. Maar toch bleef ik hopen dat ze daar niet voor Nadine waren, maar voor iemand anders."

Twinkeling

Jacques, die ondertussen terug is van het hardlopen en zich bij het gezelschap heeft gevoegd, vult Wanda aan: "We hebben zelf de politie in Amsterdam gebeld om te horen wat er aan de hand was. We hoorden dat er een lichaam van een jonge vrouw was gevonden. De grond zonk onder onze voeten weg. Toch bleven we tot het laatste moment hopen dat het over iemand anders ging." Wanda: "Maar het ging niet over iemand anders. Nadine was dood! Jacqueline was op het moment dat wij zekerheid kregen niet thuis. Het was een dubbel gruwelijke situatie, want de broer van Jacquelines vriend was die dag daarvoor plotseling overleden. Daarom zat ze bij zijn familie. Dat was natuurlijk een vreselijk emotionele toestand. Ik heb haar gebeld en gezegd: 'Je moet thuis komen, er is iets ernstigs met Nadine.''

Jacqueline: "Het eerste wat ik dacht is dat G. Nadine in elkaar geslagen had. De hele weg van Haarlem naar Hoorn dacht ik er over na hoe ik haar moest opvangen. Ik moest naar huis komen, niet naar het ziekenhuis, dus het zou waarschijnlijk meevallen. Nadine was niet in levensgevaar. Maar toen ik thuiskwam, zag het voor de deur zwart van de fietsen. Ik ging naar binnen, maar papa nam me meteen weer mee naar buiten. Hij vertelde wat er was gebeurd. Hij was heel kalm toen hij het vertelde. Nadine was dood! Ik stortte letterlijk ter aarde. Er zijn geen woorden voor wat ik voelde. Het was alsof ik zelf een stukje dood ging. Nadine en ik deden heel veel samen. We waren behalve zussen ook vriendinnen. Samen met haar beste vriendin Jeneviev wist ik als enige hoe haar relatie met G. het laatste jaar was geweest. Hij kon gewelddadig zijn. Ik heb het altijd eng gevonden. Ondanks de open relatie in ons gezin mocht ik er van Nadine niet met onze ouders over praten. Toen Nadine en G. nog samen waren dacht ik: zolang ze van hem is, zal hij niets ergs doen. Nadat Nadine het had uitgemaakt, werd ik pas echt bang. Toen heb ik mijn vader voor een deel ingelicht. Ik vond dat hij moest weten waar ik bang voor was. Maar Nadine was er heilig van overtuigd dat er niets ernstigs zou gebeuren. Ze zei dikwijls: 'Gerold houdt zoveel van me, hij zal me nooit iets doen.' Ik dacht daar anders over. Ik ben wel eens in huilen uitgebarsten en heb gezegd: 'Nadine, ik kan niet zonder je!' Nadine zei dan: 'Het komt goed.''

Jacques: "Dat zei Nadine altijd. En alles in haar leven kwam ook altijd goed. Ik had daarom alle vertrouwen in haar, ook met deze man. Ze ging steeds naar hem toe. We konden er niets aan doen. Dan moet je het toch overgeven." Wanda: "Nadat we uren en uren met Nadine hadden gepraat, zag ze in dat ze moest stoppen met haar relatie. Drie maanden voor haar overlijden deed ze dat. En ze straalde weer! Haar vriendinnen merkten het ook. Eigenlijk was ze vanaf haar achttiende al huisvrouw: bij hem. Dat is niet normaal op die leeftijd. De laatste twee maanden ging ze weer lekker stappen. Ik merkte aan alles dat ze zichzelf weer werd. Ze had weer die twinkeling van vroeger in haar ogen!"

Mokerslag

Jacques: "Het gemis van Nadine wordt steeds groter. Eerst verkeerden we in shock. Toen kwam de uitvaart en alle drukte met de stichting. Maar nu, twee maanden verder, wordt het gemis erger en erger, hoewel je steeds denkt dat het niet erger kan." Wanda: "We zitten enorm tegen het proces aan te hikken. Het duurt zo lang voordat de zaak voorkomt. Vooraf krijgen we alle feiten rond Nadines dood tot in detail te horen. Ik wil daar eigenlijk niet aan denken. We weten wel het een en ander, maar tijdens de rechtszaak wordt het plaatje compleet. Het lijkt me afschuwelijk. 's Ochtends als ik wakker word, komt het besef van Nadines dood meteen aan als een mokerslag. Dan heb ik de neiging om de dekens over mijn hoofd te trekken en nooit meer op te staan. Overdag gaat het wel. Er is redelijk veel afleiding, vooral omdat we zo druk met de foundation zijn. 's Avonds komt het besef dat Nadine er niet meer is opnieuw in volle hevigheid terug. Vooral op zulke momenten heb ik het ontzettend moeilijk. Nadine woonde de laatste maanden weer thuis. In gedachten hoor ik haar 's avonds de trap opgaan..."

Teken

Jacques, Wanda en Jacqueline zijn ervan overtuigd dat Nadine er nog is. Ze voelen haar regelmatig om zich heen. Wanda: "Mijn vader heeft Nadine zelfs een keer gezien. Hij is wetenschapper. Nuchterder bestaan ze niet. Maar hij heeft haar zien staan. Ze zei: 'Ik ben gelukkig.' Nadine geloofde in een leven na de dood. We hebben er gesprekken over gehad. Ze zei altijd: 'Ik kan jullie niet missen. Als jullie dood zijn, geef dan een teken.' Nu geeft ze die tekens zelf. Ze laat apparaten spontaan aangaan en lichten knipperen." Jacqueline: "Hoe moeilijk het leven nu ook is, we weten van elkaar dat we hier niet aan onderdoor zullen gaan. We houden ons staande voor elkaar, voor Nadine en omdat we niet willen dat G. nog meer levens kapotmaakt."
Nadines zolderkamer in het huis van haar ouders blijft intact. Het is een gedenkkamer en toevluchtsoord voor haar ouders, zus, andere familie en vrienden geworden. Wie even alleen met Nadine wil zijn, kan er gaan zitten. Op haar computer staat haar muziek en veel dansfoto's. Jacqueline slaapt er vaak. Jacqueline: "Het is de enige plek waar ik geen nachtmerries heb en kan slapen. Ik voel dat Nadine er is."