Slachtofferverklaring
Jacqueline Beemsterboer
Nadine, mijn lieve, enige,
onmisbare zusje.
Nadine, onze steun en toeverlaat.
Nadine, een jonge vrouw
die altijd het beste met iedereen voor had.
Nadine, vermoord?!
Het moment dat ik het verschrikkelijke nieuws hoorde, heb ik het uitgeschreeuwd,
de aarde zakte onder mijn voeten vandaan. Het voelt alsof een deel van mij met
haar meegestorven is, een open wond die nooit meer heelt. Nadine en ik waren
zo close met elkaar, ik sprak en zag haar dagelijks. Kan mij niet voorstellen
dat dat er niet meer zal zijn. Het leven zal nooit meer zijn zoals het was,
zelfs bij iets moois zal er altijd een zwarte schaduw zijn. Als ik zou gaan
trouwen zou zij m’n bruidsmeisje zijn. Nadine en ik hadden het er wel eens over
dat het ons zo leuk leek om samen zwanger te zijn, om dat samen mee maken. Er
is zoveel van haar en ons afgenomen. Zij zal nooit moeder worden en ik geen
tante. Het vreselijke gemis van Nadine. ‘s Ochtends sta ik ermee op en ’s avonds
ga ik ermee naar bed.
Als ik zie wat voor ongelooflijke impact het heeft, niet alleen voor mij en
m’n ouders, maar ook voor de mensen om ons heen. Mijn opa en oma, vriend, vriendinnen,
iedereen is er kapot van. Ons hele leven staat op z’n kop door één
persoon en het valt niet terug te draaien.
Waarom? Een vraag waar ik het antwoord niet op weet. De manier waarop is gewoon
niet te verteren. Zonder deze persoon zou ze er gewoon nog zijn, hoe kan je
daar nou mee omgaan. Er zijn momenten dat ik het niet meer zie zitten, dan doet
het gewoon te veel pijn. Ons gezin is niet meer compleet, net als een stoel
met vier poten waar je er één onder vandaan zaagt. Het wankelt.
Ik ben ineens geen zus meer, mijn lieve kleine zusje is dood. Gedood door een
ander. Buiten m’n eigen verdriet doet het mij ook zoveel pijn als ik naar m’n
ouders kijk. Het verdriet in hun ogen verscheurt me van binnen.
Nadine, ik zal altijd van je blijven houden. Bij elke stap die ik neem zal ik
aan je denken.
Slachtofferverklaring
Wanda Beemsterboer-Avenarius
Een cliché, maar heel erg waar, ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
Wij zullen onze prachtige Nadine de rest van ons leven moeten missen. Een ander
mens heeft de beslissing genomen om haar veelbelovende leven af te kappen.
Nadine was wars van geweld, was vegetarisch, zij streed tegen onrecht tegen
mens en dier, vooral tegen dieren, zij wilde de wereld een beetje beter maken.
Nadine ontwikkelde zich buitengewoon goed. Dit allemaal is haar ontnomen. De
pijn die mij verscheurt is niet in woorden te vatten. De band die ik met Nadine
had was zo sterk. Zij woonde weer volledig thuis, maar ook in de periode dat
zij officieel niet thuis woonde was zij er zeker 4 keer per week en hadden we
iedere dag contact. Vaak zaten we ’s avonds nog te praten over de dag, over
relaties en nog zo veel meer.
Ik mis haar iedere minuut van de dag. Het verdriet zit in mijn hele lichaam,
in iedere vezel. Het gemis wordt ook niet minder, nee, het wordt steeds erger.
Ik denk dat het altijd rampzalig is je kind te verliezen, maar op deze manier,
met zoveel geweld, zo respectloos, dat is niet te verteren, letterlijk niet.
Het ligt als een blok steen op mijn maag.
Vanuit haar goedheid wilde Nadine, ook nadat zij haar relatie had beëindigd,
hem bijstaan in zijn verdriet en er voor hem zijn.
Ook dit feit is voor mij
onmogelijk om mee om te gaan. Mijn kind, mijn lieve dochter, vermoord door iemand
die bijna drie jaar bij ons over de vloer kwam. Die ook ons vertrouwen zo vreselijk
heeft beschaamd. Het is toch niet voor te stellen dat iemand die bij ons kwam
eten, bij ons sliep, die gewoon regelmatig bij ons was, dit op zijn geweten
heeft. Vertel mij hoe ik hiermee verder moet leven. Ik probeer overeind te blijven,
maar dat kost zoveel kracht. Het geeft ook zo´n machteloos gevoel, het
is onomkeerbaar. Slapeloze nachten.
Ik zie het ook heel veel
om me heen, het verlies van Nadine heeft voor zoveel mensen een enorme impact,
juist om wie ze was.
Wij hadden en hebben als gezin een enorm sterke band. Er was evenwicht. We gingen
regelmatig met z´n vieren op pad, Jacques, Jacqueline, Nadine en ik. Hoe
moeten we verder leven zonder haar. Jacqueline en Nadine, ik zeg ´t nog
regelmatig, dat is zo vertrouwd, dat zijn mijn meiden. Wij hebben nog een prachtige
dochter, een belangrijke reden om door te gaan, maar het verscheurende besef dat
Nadine nooit meer terug zal komen, is onverdragelijk.
Slachtofferverklaring
Jacques Beemsterboer
De gevolgen van de moord op Nadine voor mij persoonlijk zijn als volgt te omschrijven:
Een verdoving van mijn geest en eigenlijk mijn gehele lichaam maakte zich van
mij meester. Om mij heen zie ik allemaal uit het veld geslagen familieleden
en vrienden. Het mooie, overzichtelijke, liefdevolle leven is in een keer volledig
ontwricht. Ik ben er letterlijk kapot van.
Op een soort automatische piloot doe ik de hoognodige dingen, maar ik weet niet
of het goed is wat ik doe. Ik bent de controle voor een groot deel kwijt. Contact
met de werkelijkheid is volledig zoek. Rouwverwerking is slechts een woord,
ik heb geen idee of ik er wel of niet mee bezig ben. Of ik het goede of juist
het verkeerde doe.
Ik weet dat ik mensen om
mij heen nodig heb, maar soms wil ik helemaal niemand zien. Werken is maandenlang
onmogelijk geweest, de verantwoordelijkheid die mijn werk met zich meebrengt
voelt beangstigend. Autorijden gevaarlijk. Al mijn fundamenten zijn plotsklaps
los zand.
Ik zie Wanda en Jacqueline huilen, pijn hebben, doorknokken, afhaken, doorknokken….schrijnend.
Tegen beter weten in heb ik per 1 april toch mijn werk opgepakt. Een nieuwe
baan, een buitenkans. Soort werk dat mij al vele jaren, in een normale situatie
goed afgaat.
Ik ben veel te vroeg weer
aan de slag gegaan blijkt nu. Het werk kost mij te veel kracht. Ik kan mij slecht
concentreren, drijf op mijn ervaring, maak veel kleine fouten. Problemen met
mijn werkgever zijn onvermijdelijk. Of ik mijn baan kan behouden is in het geding.
Op 1 april 2008 loopt mijn contract af. Het vervolg is heel onzeker, met alle
financiële gevolgen vandien.
Maar boven alle problemen staat het schrijnende gemis aan mijn lieve dochter
Nadine. Ik mis haar zo dat mijn lichaam er letterlijk ziek van is. Allerlei
vage klachten doemen op.
Het valt zwaar om het leven
te leven zonder onze Nadine. Zij en wij hebben beter verdiend. Er lag een glansrijke
toekomst voor ons. Helaas, het mag niet zo zijn. Nadine zal nooit moeder van
haar kinderen zijn en ik nooit de opa daarvan. Vanaf het moment dat één
man besloot dat het leven van Nadine moest stoppen, is het in feite voor mij
ook gestopt. Waarom???